Dijitalleşen Tasarım Eğitimi: İç Mimarlık Öğrencilerinin Sanal Gerçeklik ve Metaverse Deneyimleri Üzerine Nicel Bir Araştırma

21. yy.da dijital teknolojilerin eğitime entegrasyonu, özellikle görsel ve uygulamaya dayalı disiplinlerde öğrenme-öğretme süreçlerini köklü biçimde dönüştürmektedir. Bu bağlamda, sanal gerçeklik (VR) ve metaverse teknolojileri, iç mimarlık eğitiminin pedagojik yapısına yeni bir boyut kazandırmakta; öğrencilere üç boyutlu mekân algısı, deneyim temelli öğrenme ve yaratıcı üretim süreçlerinde yenilikçi imkânlar sunmaktadır. Bu çalışma, söz konusu dijital teknolojilerin iç mimarlık eğitimine etkilerini, Kırıkkale Üniversitesi İç Mimarlık Bölümü öğrencilerinin deneyimleri ve algıları üzerinden değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Araştırma kapsamında, tanımlayıcı tarama modeli çerçevesinde yapılandırılan 24 soruluk bir anket, 156 iç mimarlık öğrencisine çevrim içi ortamda uygulanmıştır. Elde edilen veriler SPSS programı kullanılarak betimsel ve ilişki temelli istatistiksel analiz yöntemleriyle değerlendirilmiş; özellikle öğrencilerin bilgi düzeyi, motivasyon durumu, VR/metaverse kullanım sıklığı ve bu teknolojilere ilişkin algıları arasındaki ilişkiler Ki-kare testi ile analiz edilmiştir. Analiz bulguları, öğrencilerin dijital teknolojiye dair bilgi seviyelerinin arttıkça VR ve metaverse uygulamalarını öğrenme süreçlerine entegre etme isteklerinin anlamlı biçimde yükseldiğini ortaya koymuştur. Ayrıca, daha önce sanal gerçeklik deneyimi yaşayan öğrencilerin hem öz-yeterlilik algılarının hem de teknolojiye karşı tutumlarının pozitif yönde geliştiği belirlenmiştir. Motivasyon düzeyi yüksek olan öğrencilerin, VR tabanlı projelerde daha aktif rol aldıkları ve yaratıcı içerik üretme eğilimlerinin belirgin biçimde arttığı görülmüştür. Bu veriler, iç mimarlık eğitiminde teknolojik araçların yalnızca destekleyici değil; aynı zamanda dönüştürücü bir öğrenme platformu sunduğunu göstermektedir. Çalışma sonucunda, dijital teknolojilerin iç mimarlık öğrencilerinin yaratıcı potansiyelini desteklediği, proje geliştirme sürecine katılımı artırdığı ve pedagojik etkileşimi güçlendirdiği belirlenmiştir. Bu bağlamda, iç mimarlık eğitim programlarının VR ve metaverse gibi yenilikçi teknolojilerle yeniden yapılandırılması; dijital stüdyo uygulamaları, etkileşimli öğrenme ortamları ve öz düzenlemeli öğrenme modelleriyle desteklenmesi önerilmektedir. Araştırma bulguları, dijital dönüşümün yalnızca teknik donanım değişimi değil; aynı zamanda pedagojik bir paradigma değişimi gerektirdiğini ortaya koyarak, iç mimarlık eğitimine yönelik stratejik bir yön haritası sunmaktadır.